حدیث امامت را زندگی کن (57)

مولا امیرالمؤمنین علی علیه السلام:

إِنَّ الدُّنیا مَشغَلَةٌ عَن غَیرِها وَ لَم یُصِب صاحِبُها مِنها شَیئا إِلاّ فَتَحَت لَهُ حِرصا عَلَیها وَلَهَجا بِها  و لَن یَستَغنىَ صاحِبُها بِما نالَ فیها عَمّا لَم یَبلُغهُ مِنها.

براستى که دنیا آدمى را به کلّى سرگرم خود مى سازد و دنیاخواهان به چیزى از آن نرسند، مگر آن که باب جدیدی از حرص و شیفتگى به دنیا بر رویشان گشوده می شود و به آنچه از این دنیا دست یافته اکتفا نمى کنند تا اینکه دوباره در پى چیزى می روند که هنوز آن را بدست نیاورده اند.

بحارالأنوار، ج78، ص453، ح21

حدیث امامت را زندگی کن (56)

امام باقر علیه لاسلام:

 إنّ اللَّعنَةَ إذا خَرَجَت مِن صاحِبِها تَرَدَّدَت بَینَهُ و بَینَ الّذی یُلعَنُ ، فإن وَجَدَتْ مَساغا و إلاّ عادَت إلى صاحِبِها و کانَ أحَقَّ بها ، فاحذَروا أن تَلعَنوا مؤمنا فیَحِلَّ بِکُم.

همانا هر گاه لعنت از دهان گوینده خارج شود، میان این دو نفر (لعنت کننده و لعنت شده) رفت و برگشت مى‌کند؛ پس اگر کسى که لعنت شده‌، سزاوار لعن باشد، به او مى رسد و گرنه به کسى که لعنت فرستاده است‌، بر مى‌گردد. پس، از لعنت کردن مؤمن بپرهیزید، که به خودتان برمى‌گردد.

میزان الحکمه؛ ج10؛ ص275