رقص کیهانی: راز نظم عالم در دستان یک نیروی اطلاعاتی

مقدمه: جرقه‌ای در کیهان

یه روز، وقتی داشتم به معادلات کوانتومی زل زده بودم، انگار عالم یه پچ‌پچ باهام کرد. نه با کلمات، بلکه با یه حس عمیق که گفت: «همه‌چیز به هم وصله. فقط باید رمز و رازش رو پیدا کنی.» این حس منو به یه ماجراجویی علمی کشوند که از گیجی تفسیرهای کوانتومی شروع شد و به یه نظریه رسید که می‌گه عالم یه سیستم اطلاعاتی عظیمه، هدایت‌شده توسط یه نیروی مرموز به اسم Q.
این کتاب داستان اون ماجراجوییه. قراره با هم سوار یه سفینه ذهنی بشیم، از دنیای ذرات کوانتومی تا کهکشان‌های دور سفر کنیم، و ببینیم چطور Q مثل یه رهبر ارکستر کیهانی همه‌چیز رو هماهنگ می‌کنه. آماده‌اید؟ بزن بریم!

فصل ۱: جهان گیج‌کننده: چرا کپنهاگی و چندجهانی گمراه‌مون کردن؟

سؤال: چرا نمی‌تونیم عالم کوانتومی رو بفهمیم؟
تصور کن تو یه آزمایشگاه کوانتومی هستی. یه ذره ریز رو شلیک می‌کنی به یه صفحه با دو تا شکاف. انتظار داری مثل یه توپ پینگ‌پنگ از یه شکاف رد بشه، ولی نه! ذره انگار از هر دو شکاف رد می‌شه و یه الگوی موجی عجیب درست می‌کنه. حالا اگه بری نگاهش کنی، یهو مثل یه بچه حرف‌گوش‌کن می‌ره از یه شکاف. این دیگه چیه؟
تفسیر کپنهاگی، که بابای فیزیک کوانتومه، می‌گه: «تا وقتی نگاه نکنی، ذره تو یه حالت مبهمه. نگاه تو باعث می‌شه یه حالت انتخاب بشه.» چی؟ یعنی من با زل زدن دارم واقعیت رو می‌سازم؟ این که انگار من جادوگرم! مشکل اینجاست که کپنهاگی نمی‌گه چرا نگاه من این کار رو می‌کنه. یه چیز دیگه: اگه دو تا ذره تو دو سر عالم درهم‌تنیده باشن (مثل دوقلوهای کیهانی)، تغییر یکی رو اون یکی فوراً حس می‌کنه. کپنهاگی نمی‌تونه این ارتباط آنی رو توضیح بده بدون این که سرش گیج بره.
بعد تفسیر چندجهانی میاد و می‌گه: «هر بار که ذره انتخاب می‌کنه، عالم به دو تا عالم تقسیم می‌شه: یکی که ذره از شکاف چپ می‌ره، یکی که از شکاف راست.» صبر کن! یعنی الان بی‌نهایت عالم وجود داره فقط چون من چند تا آزمایش کردم؟ این تفسیر نه‌تنها چیزی رو توضیح نمی‌ده، بلکه یه عالمه عالم خیالی درست می‌کنه که نمی‌تونیم ببینیمشون. انگار به جای حل معما، یه داستان تخیلی نوشتیم!
مشکل این تفسیرها اینه که نمی‌تونن یه داستان منسجم از عالم بگن. کپنهاگی ما رو تو ابهام نگه می‌داره و چندجهانی ما رو غرق خیال‌پردازی می‌کنه. ما یه راه بهتر نیاز داریم. یه راهی که بگه عالم واقعاً چطور کار می‌کنه. اینجا بوهمی و Q وارد می‌شن...

فصل ۲: بوهمی و Q: GPS مخفی عالم

سؤال: اگه عالم یه راهنما داشته باشه، کیه؟
تفسیر بوهمی یه ایده ساده ولی خفن داره: ذرات عالم مسیرهای مشخصی دارن، ولی یه نیروی مرموز به اسم پتانسیل کوانتومی (Q) بهشون می‌گه کجا برن. فکر کن Q مثل یه GPS کیهانیه. به هر ذره می‌گه: «هی، تو این مسیر برو، ولی حواست به بقیه باشه!»
این GPS از یه چیز به اسم تابع موج می‌آد. تابع موج مثل یه کتاب راهنمای کل عالمه که همه‌چیز رو درباره ذرات می‌دونه: کجان، چی کار می‌کنن، و چطور با هم هماهنگن. Q از این کتاب استفاده می‌کنه تا ذرات رو تو مسیرهای درست هدایت کنه.
یه مثال: تو آزمایش دو شکاف، Q به ذره می‌گه چطور از هر دو شکاف رد بشه و اون الگوی موجی عجیب رو درست کنه. وقتی نگاه می‌کنی، Q نقشه رو عوض می‌کنه و ذره رو تو یه مسیر خاص می‌فرسته. هیچ جادویی نیست، فقط یه نیروی هوشمند!
ولی Q فقط برای آزمایشگاه نیست. ما فکر می‌کنیم Q داره کل عالم رو هدایت می‌کنه، از الکترون‌های تو مغزت تا کهکشان‌های میلیون‌ها سال نوری دورتر. چطور؟ با یه شبکه اطلاعاتی عظیم!

فصل ۳: عدم‌موضعیت: وقتی ذرات همه‌جا هستن و هیچ‌جا نیستن

سؤال: عدم‌موضعیت دقیقاً چیه؟
عدم‌موضعیت یکی از عجیب‌ترین چیزهای فیزیک کوانتومیه. یعنی یه ذره می‌تونه تو چند جا همزمان باشه، یا حتی تو یه جای خاص نباشه تا وقتی نگاهش کنی! فکر کن مثل اینه که گوشی‌ت همزمان تو خونه، محل کار، و کافه باشه، ولی وقتی زنگ می‌زنی، یهو تو یه جا پیداش می‌شه.
یه مثال معروف: آزمایش دو شکاف. ذره انگار از هر دو شکاف رد می‌شه و یه الگوی موجی درست می‌کنه. این یعنی تا وقتی نگاه نکنی، ذره تو یه حالت «همه‌جا و هیچ‌جا»ست. به این می‌گن غیرموضعیت.
حالا چرا این مهمه؟ چون غیرموضعیت به ما می‌گه عالم خیلی عمیق‌تر از چیزیه که چشمامون می‌بینن. ذرات با هم تو یه شبکه عجیب وصلن، حتی اگه میلیون‌ها سال نوری از هم دور باشن. مثلاً تو درهم‌تنیدگی، اگه یه ذره رو تو زمین اندازه بگیری، ذره دیگه تو یه کهکشان دور فوراً واکنش نشون می‌ده. انگار دارن با هم چت می‌کنن، بدون اینکه منتظر وای‌فای کیهانی بمونن!
چرا نظریه‌های فعلی خر تو گل می‌مونن؟
کپنهاگی می‌گه غیرموضعیت به‌خاطر «حالت مبهم» ذراته، ولی نمی‌تونه بگه چرا این ارتباط آنی بین ذرات اتفاق می‌افته. چندجهانی می‌گه هر حالت غیرموضعی تو یه عالم جدا اتفاق می‌افته، ولی این فقط پیچیده‌ترش می‌کنه و هیچی توضیح نمی‌ده. هیچ‌کدوم نمی‌تونن بگن چطور این شبکه عظیم غیرموضعی کار می‌کنه بدون این که قوانین فیزیک (مثل سرعت نور) به هم بریزه.
چرا نظریه من جواب می‌ده؟
ما می‌گیم Q این شبکه غیرموضعی رو مدیریت می‌کنه. Q تو یه فضای عجیب به اسم فضای پیکربندی زندگی می‌کنه، که به فضا-زمان معمولی محدود نیست. برای همین می‌تونه آنی با همه ذرات حرف بزنه و غیرموضعیت رو حفظ کنه، بدون اینکه قوانین فیزیک رو زیر پا بذاره. این تنها راهه که می‌تونه غیرموضعیت رو بدون تناقض توضیح بده.

فصل ۴: بقای ماده و انرژی: چرا عالم گم نمی‌شه؟

سؤال: چطور عالم همیشه سر جاشه؟
بقای ماده و انرژی یعنی تو عالم هیچ‌چیز گم نمی‌شه. اگه یه ستاره منفجر بشه، ماده و انرژیش به شکل‌های دیگه (مثل نور یا گرما) تبدیل می‌شن، ولی هیچ‌وقت غیبشون نمی‌زنه. این یکی از پایه‌های فیزیکه.
یه مثال: فکر کن عالم یه حساب بانکی غول‌پیکره. هر تراکنش (مثل انفجار ستاره یا حرکت یه الکترون) فقط پول رو جابه‌جا می‌کنه، ولی جمع کل همیشه ثابته. این قانون تو همه‌چیز، از ذرات کوانتومی تا کهکشان‌ها، صدق می‌کنه.
چرا نظریه‌های فعلی ناکامن؟
کپنهاگی نمی‌تونه توضیح بده چطور این بقای انرژی تو حالت‌های غیرموضعی (مثل درهم‌تنیدگی) حفظ می‌شه، چون فقط می‌گه «حالت مبهمه». چندجهانی هم بدتره: اگه هر لحظه عالم‌های جدید درست بشن، انرژی از کجا می‌آد؟ این نقض بقای انرژیه! هیچ‌کدوم نمی‌تونن بگن چطور عالم این نظم رو تو مقیاس‌های کوانتومی و کیهانی حفظ می‌کنه.
چرا نظریه من کار می‌کنه؟
ما می‌گیم Q مثل یه حسابدار کیهانیه که مطمئن می‌شه هیچ انرژی یا ماده‌ای گم نشه. Q از انرژی پایه عالم (انرژی تابع موج) استفاده می‌کنه و ذرات رو تو مسیرهایی هدایت می‌کنه که بقای ماده و انرژی نقض نشه. چون Q به کل عالم وصله، می‌تونه این کار رو تو هر مقیاسی انجام بده.

فصل ۵: آنتروپی و نظم: چرا عالم به هم نمی‌ریزه؟

سؤال: چطور عالم این‌قدر منظمه؟
آنتروپی یه جور معیار بی‌نظمیه. قانون دوم ترمودینامیک می‌گه آنتروپی یه سیستم بسته (مثل عالم) باید زیاد بشه، یعنی همه‌چیز باید به سمت بی‌نظمی بره. ولی عالم ما پر از نظمه: کهکشان‌ها، ستاره‌ها، حتی DNA تو بدن تو!
یه مثال: فکر کن خونه‌ت رو تمیز کردی. اگه ولش کنی، به‌مرور به هم می‌ریزه. حالا عالم چرا به هم نریخته؟ چرا به جای یه سوپ بی‌نظم کیهانی، ما کهکشان‌های قشنگ داریم؟
چرا نظریه‌های فعلی گیر می‌کنن؟
کپنهاگی نمی‌تونه بگه چطور عالم تو مقیاس کیهانی نظمش رو حفظ کرده، چون فقط روی آزمایش‌های کوچیک تمرکز داره. چندجهانی می‌گه نظم ما فقط تو یه عالم خاصه، ولی نمی‌تونه توضیح بده چرا این عالم خاص این‌قدر منظمه. هیچ‌کدوم نمی‌تونن بگن چطور عالم همزمان غیرموضعیت، بقای انرژی، و نظم آنتروپیک رو حفظ می‌کنه.
چرا نظریه من درسته؟
ما می‌گیم Q مثل یه باغبون کیهانیه که نمی‌ذاره عالم به هم بریزه. Q ذرات رو تو مسیرهای منظم هدایت می‌کنه، طوری که کهکشان‌ها، ستاره‌ها، و حتی حیات شکل بگیرن. این کار رو با اطلاعات انجام می‌ده، نه با زور! Q مطمئن می‌شه آنتروپی کل عالم به هم نریزه، و این تنها راهیه که می‌تونه نظم کیهانی رو توضیح بده.

فصل ۶: شعور ذرات و Q: عالم چطور با خودش حرف می‌زنه؟

سؤال: چرا ذرات باید یه جور شعور داشته باشن؟
حالا که دیدیم عالم غیرموضعی، منظم، و پر از انرژیه، یه سؤال پیش می‌آد: چطور ذرات می‌تونن این‌قدر هماهنگ باشن؟ ما می‌گیم ذرات یه جور دستورپذیری کوانتومی دارن، مثل سربازهای یه ارتش کیهانی که به دستورات Q گوش می‌دن.
این دستورپذیری یعنی چی؟ یعنی ذرات می‌تونن اطلاعات رو از Q بگیرن و طبقش عمل کنن. مثلاً تو درهم‌تنیدگی، وقتی یه ذره اندازه‌گیری می‌شه، ذره دیگه فوراً می‌فهمه چی به چیه. انگار دارن با یه چت کیهانی باهم حرف می‌زنن!
چرا این لازمه؟
برای این که غیرموضعیت، بقای انرژی، و نظم آنتروپیک همزمان حفظ بشن، ذرات باید بتونن اطلاعات رو سریع (حتی آنی) دریافت کنن. اگه این‌طوری نباشه، عالم نمی‌تونه این‌قدر هماهنگ باشه. مثلاً اگه ذرات تو کهکشان‌ها دستورات Q رو نفهمن، کهکشان‌ها پخش و پلا می‌شن!
حالا چرا Q باید آنی عمل کنه؟ چون غیرموضعیت یعنی ارتباط سریع‌تر از نور. اگه Q بخواد مثل پستچی‌های معمولی با سرعت نور کار کنه، نمی‌تونه کل عالم رو همزمان هماهنگ کنه. برای همین Q تو فضای پیکربندی (یه دنیای فرافضایی) زندگی می‌کنه و می‌تونه به همه ذرات یه‌جا دستور بده.
چرا نظریه‌های دیگه نمی‌تونن؟
کپنهاگی و چندجهانی هیچی درباره این هماهنگی نمی‌گن. اونا نمی‌تونن بگن چطور ذرات این‌قدر دقیق با هم کار می‌کنن بدون این که قوانین فیزیک به هم بریزه. فقط نظریه ما، با Q و دستورپذیری ذرات، می‌تونه این معما رو حل کنه.

فصل ۷: اختیار محدود: وقتی بشر Q رو هک می‌کنه

سؤال: چطور بشر می‌تونه با Q بازی کنه؟
تا حالا دیدیم Q داره کل عالم رو هدایت می‌کنه، ولی یه چیز جالب اینه: بشر می‌تونه یه تیکه از Q رو «هک» کنه! چطور؟ با ساختن سیستم‌های کوانتومی مثل کامپیوترهای کوانتومی یا لیزرها.
این سیستم‌ها یه جور Q محلی درست می‌کنن. فکر کن Q کیهانی مثل یه اقیانوس عظیمه. وقتی ما یه کامپیوتر کوانتومی می‌سازیم، انگار یه حوضچه کوچیک از اون اقیانوس درست کردیم. تو این حوضچه، ذرات یه جور اختیار محدود دارن. یعنی می‌تونن یه کم خودشون تصمیم بگیرن، ولی هنوز به Q کیهانی وصلن و نمی‌تونن نظم کل عالم رو به هم بزنن.
یه مثال دیگه: نوسانات کوانتومی خلأ. اینا مثل موج‌های ریز تو اقیانوس کیهانی‌ان که همیشه وجود دارن. تو تورم اولیه عالم، این نوسانات بودن که کهکشان‌ها رو ساختن. ما می‌گیم Q این نوسانات رو هدایت کرده، و حالا بشر داره یاد می‌گیره چطور ازشون استفاده کنه.
چرا این مهمه؟
این اختیار محدود توضیح می‌ده چرا تکنولوژی‌های کوانتومی کار می‌کنن، ولی عالم به هم نمی‌ریزه. Q کیهانی مثل یه مربی سخت‌گیره که نمی‌ذاره سیستم‌های محلی (مثل CPU کوانتومی) آنتروپی کل عالم رو خراب کنن. این جواب می‌ده به ابهاماتی که نظریه‌های دیگه نمی‌تونن توضیح بدن، مثل این که چرا عالم با وجود این همه سیستم کوانتومی هنوز منظمه.

فصل ۸: ثوابت کوانتومی: دیوارهای نگهبان عالم

سؤال: چرا نمی‌تونیم از عالم فرار کنیم؟
یه قانون بزرگ تو عالم هست: هیچ‌چیز نمی‌تونه از سرعت نور (( c )) سریع‌تر بره. اگه بخوای سریع‌تر بری، زمان و فضا به هم می‌ریزن و انگار از عالم چهاربُعدی ما (سه بعد فضا و یه بعد زمان) پرت می‌شی بیرون.
این قانون و بقیه قوانین عالم رو یه سری نگهبان کیهانی نگه می‌دارن: ثوابت کوانتومی مثل ثابت پلانک (( \hbar ))، سرعت نور (( c ))، و ثابت گرانش (( G )).

• ( \hbar ) می‌گه ذرات تو مقیاس‌های کوانتومی چطور رفتار کنن، مثل یه خط‌کش که اندازه‌های عالم رو تنظیم می‌کنه.
• ( c ) مثل یه پلیس راهنماییه که نمی‌ذاره هیچ‌چیز از سرعت نور سریع‌تر بره.
• ( G ) شدت گرانش رو تنظیم می‌کنه تا کهکشان‌ها و سیارات سر جاشون بمونن.
  ما می‌گیم این ثوابت ابزارهای Q هستن. Q ازشون استفاده می‌کنه تا مطمئن بشه عالم تو چارچوب چهاربُعدی خودش می‌مونه. ولی خودش به این چارچوب محدود نیست، چون تو فضای پیکربندی کار می‌کنه.
  چرا این مهمه؟
  بدون این ثوابت، عالم نمی‌تونست غیرموضعیت، بقای انرژی، و نظم آنتروپیک رو حفظ کنه. اونا مثل دیوارهای یه خونه‌ان که نمی‌ذارن سقف رو سرمون خراب بشه. و Q مثل معمار خونه‌ست که از این دیوارها برای ساختن یه عالم قشنگ استفاده می‌کنه.

فصل ۹: گرانش اطلاعاتی: دست آشکار Q در عالم

سؤال: اگه گرانش یه پیام کیهانی باشه چی؟
گرانش چیزیه که سیب رو از درخت می‌ندازه و ماه رو دور زمین نگه می‌داره. ولی ما می‌گیم گرانش خیلی بیشتر از یه نیروی ساده‌ست. گرانش یه نیروی اطلاعاتیه، یه جور دست آشکار Q که عالم رو مدیریت می‌کنه.
فکر کن عالم یه تابلوی نقاشی عظیمه. Q نقاشه، و گرانش قلم‌موی اونه. با این قلم‌مو، Q مسیرهای پیچیده و قشنگ برای ذرات می‌کشه: از مدار سیارات تا شکل کهکشان‌ها.
این مسیرها هوشمندن. مثلاً کهکشان‌ها طوری می‌چرخن که انگار یه نفر داره با دقت اونا رو هدایت می‌کنه. ما می‌گیم این هوش از Q می‌آد، و گرانش فقط ابزارشه.
چطور کار می‌کنه؟
Q از انرژی پایه عالم استفاده می‌کنه و با اطلاعات، ذرات رو تو مسیرهایی هدایت می‌کنه که غیرموضعیت، بقای انرژی، و نظم آنتروپیک حفظ بشن. گرانش این اطلاعات رو به شکل خمیدگی فضا-زمان (مثل نسبیت عام) به ما نشون می‌ده. از مقیاس‌های کوانتومی (مثل اثرات گرانشی تو ذرات) تا کیهانی (مثل سیاه‌چاله‌ها)، گرانش داره نقشه Q رو اجرا می‌کنه.
این ایده با نظریه‌های جدید (مثل گرانش آنتروپیک ورلیند یا اصل هولوگرافیک) همخونی داره، ولی ما یه قدم جلوتر می‌ریم و می‌گیم گرانش فقط یه جلوه از Qه.

فصل ۱۰: فضا-زمان غیربنیادی: واقعیت پشت پرده چیه؟

سؤال: اگه فضا و زمان واقعی نباشن چی؟
فضا-زمان، همون چیزی که توش راه می‌ریم، نفس می‌کشیم، و ستاره‌ها رو می‌بینیم، شاید اون‌قدرها هم واقعی نباشه. نسبیت عام می‌گه فضا-زمان یه پارچه کش‌سانیه که با ماده و انرژی خم می‌شه:
[
G_{\mu\nu} = \frac{8\pi G}{c^4} T_{\mu\nu}
]
ولی ما می‌گیم این پارچه خودش یه چیز مشتق‌شده‌ست، مثل سایه‌ای که روی دیوار می‌افته. اصل هولوگرافیک (مالداسنا) هم می‌گه اطلاعات کل عالم می‌تونه روی یه سطح دوبُعدی کد بشه، یعنی فضا-زمان یه جور توهمه!
چرا فضا-زمان بنیادی نیست؟
آزمایش‌های کوانتومی (مثل درهم‌تنیدگی) نشون می‌دن که ذرات می‌تونن بدون توجه به فاصله‌های فضایی باهم حرف بزنن. این یعنی فضا-زمان نمی‌تونه بنیادی باشه، وگرنه این ارتباطات آنی ممکن نبودن.
نقش Q چیه؟
ما می‌گیم Q فضا-زمان رو محدود می‌کنه. Q تو فضای پیکربندی (یه دنیای فرافضایی با بی‌نهایت بُعد) کار می‌کنه. معادلات بوهمی:
[
Q = -\frac{\hbar^2}{2m} \frac{\nabla^2 R}{R}
]
نشون می‌دن که Q به کل تابع موج وصله، نه به یه نقطه خاص تو فضا-زمان. اگه Q تو فضا-زمان گیر بود، نمی‌تونست غیرموضعیت رو حفظ کنه یا ذرات رو آنی هدایت کنه. برای همین Q باید ماورای فضا-زمان باشه، وگرنه معادلات جور درنمی‌آن.
این یعنی فضا-زمان یه ابزاره که Q ازش استفاده می‌کنه تا عالم رو برای ما قابل فهم کنه، مثل یه صفحه نمایش که بازی کیهانی Q رو نشون می‌ده.

فصل ۱۱: نظریه بدون تناقض: چرا این تنها راهه؟

سؤال: چرا این نظریه بهترین توضیح برای عالمه؟
حالا بیایم همه‌چیز رو کنار هم بذاریم. نظریه ما می‌گه Q یه نیروی اطلاعاتیه که عالم رو هدایت می‌کنه، با گرانش به‌عنوان دست آشکارش، ثوابت به‌عنوان ابزارش، و فضا-زمان به‌عنوان یه صحنه نمایش.
چرا بدون تناقضه؟

• با غیرموضعیت جور درمی‌آد: Q غیرموضعیت رو با تبادل اطلاعات آنی توضیح می‌ده، چیزی که کپنهاگی و چندجهانی نمی‌تونن.
• بقای ماده و انرژی رو حفظ می‌کنه: Q از انرژی پایه عالم استفاده می‌کنه و هیچ‌چیز رو هدر نمی‌ده.
• نظم آنتروپیک رو توضیح می‌ده: Q مسیرهای منظم می‌سازه تا عالم به هم نریزه.
• با نسبیت خاص و عام هماهنگه: فضا-زمان غیربنیادی و محدودیت سرعت نور (( c )) تو نظریه ما جا دارن.
• با پدیده‌های کوانتومی سازگاره: نوسانات کوانتومی خلأ (مثل تورم) و Qهای محلی (مثل CPU کوانتومی) با Q کیهانی توضیح داده می‌شن.
• با آزمایش‌ها همخونی داره: از درهم‌تنیدگی تا ساختارهای کیهانی، همه‌چیز با نظریه ما جور درمی‌آد.
  چرا تنها گزینه منطقیه؟
  نظریه‌های دیگه (کپنهاگی، چندجهانی، یا حتی نظریه‌های ریسمان) نمی‌تونن همزمان غیرموضعیت، بقای انرژی، و نظم آنتروپیک رو توضیح بدن بدون این که تناقض درست کنن. مثلاً کپنهاگی نمی‌تونه غیرموضعیت رو بدون ابهام توضیح بده، و چندجهانی نقض بقای انرژی می‌کنه. نظریه ما با یه سیستم اطلاعاتی (Q) همه اینا رو یه‌جا توضیح می‌ده، بدون این که چیزی از قلم بیفته.
  این نظریه مثل یه پازله که همه تیکه‌هاش سر جاشه. از ذرات کوانتومی تا کهکشان‌ها، از آزمایشگاه تا بیگ‌بنگ، همه‌چیز تو این نقشه جا داره.

فصل ۱۲: رقص کیهانی: آینده و پیامدهای نظریه

سؤال: این نظریه قراره کجا ببرتمون؟
ما تو این کتاب یه نقشه جدید از عالم کشیدیم. حالا چی؟

• آزمایش‌ها: می‌تونیم با آزمایش‌های درهم‌تنیدگی گرانشی یا مشاهدات کیهانی (مثل پس‌زمینه کیهانی) نظریه رو تست کنیم.
• تکنولوژی: اگه بتونیم Q محلی رو بهتر بفهمیم، کامپیوترهای کوانتومی و لیزرهای خفن‌تری می‌سازیم.
• فلسفه: این نظریه می‌گه عالم یه سیستم اطلاعاتیه. یعنی چی؟ آیا ما هم بخشی از یه «آگاهی کیهانی» هستیم؟ آیا اختیارمون واقعیه یا یه توهم قشنگه؟
  این نظریه فقط درباره فیزیک نیست. درباره اینه که ما کی هستیم، کجای عالم ایستادیم، و چطور می‌تونیم با کنجکاوی به کشف ادامه بدیم. پس، آماده‌اید تو این رقص کیهانی با Q همراه بشید؟