اى کمیل، به هنگام صرف غذا نام خدائى را بر زبان جارى کن که با نام او هیچ دردى زیان نرساند، و در آن درمان از هر آسیب و گزندى نهفته است.
اى کمیل، خوراک خود را با همسُفره صرف کن و در آن بخل مورز زیرا تو هرگز هیچ چیزى را روزى مردم نکنى در حالى که خداوند به این کار تو پاداش فراوان دهد. رفتارت را بر او نیکو و خوش دار...
اى کمیل، صرف غذایت را بقدرى طول ده تا همخوراکت سیر گردد و جز تو نیز از آن بهره بَرَد.
اى کمیل، وقتى غذایت را به پایان بردى خداوند را بر آنچه روزیت ساخت- با صداى بلند- شکر گوى تا دیگران نیز شکرش گویند و به این کار پاداش تو افزون گردد.
اى کمیل، شکم خود را از غذا انباشته و سنگین مساز، و در آن براى آب جایى گذار و براى هوا محلّى.
و در حالى که میل به خوردن در تو باقى است از آن دست بکش. که اگر چنین کنى از آن لذّت مىبرى، زیرا سلامتى بدن بسته به کم خوراکى و... است.
تحف العقول-ترجمه جعفرى، ص: 156