تعارض نظریه صلح کل بودن با مبانی عقل و شرع

نظریه صلح کل که امروزه در بسیاری از مکاتب به اصطلاح معنوی و حتی روانشناسی و جامعه‌شناسی راه یافته چه می‌گوید؟
نباید با آدم‌ها به خاطر شخصیتی که دارند درگیر باشیم!
همه را همان‌طور که هستند بپذیریم، و هیچ‌کس را کنار نگذاریم.

این ایده در تعارض کامل با عقل! و صریح آیات قرآن است!

چرا در تعارض با عقل است!
عقل می‌گوید انسان باید با کسی که ظالم یا فاسد است و یا از مسیر درست منحرف است و در صدد است دیگران را نیز از مسیر درست گمراه کند درگیر باشد نباید آن را بپذیرد و باید اگر به هیچ وجه اصلاح‌ناپذیر نیست کنار هم گذاشتش! دقیقاً مثل یک غده سرطانی در بدن!

قرآن کریم و روایات معتبر نیز به صراحت، بر این دیدگاه عقلانی تأیید و بلکه تأکید دارند.
نمونه‌ای از انبوهی از آیات در این خصوص:

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ ﴿فتح:۲۹﴾
محمد [ص] پیامبر خداست و کسانى که با اویند با کافران شدید [و] با همدیگر مهربانند

لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ ﴿مجادله:۲۲﴾
هرگز نمی‌یابی قومی را  که به خدا و روز بازپسین ایمان داشته باشند [و با این حال] کسانى را که با خدا و رسولش مخالفت کرده‏‌اند هر چند پدرانشان یا پسرانشان یا برادرانشان یا عشیره آنان باشند دوست بدارند

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْیَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِیَاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ وَمَنْ یَتَوَلَّهُمْ مِنْکُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿مائده:۵۱﴾
ای اهل ایمان، یهود و نصاری را به دوستی مگیرید، آنان بعضی دوستدار بعضی دیگرند، و هر که از شما مؤمنان با آنها دوستی کند به حقیقت از آنها خواهد بود؛ همانا خدا ستمکاران را هدایت نخواهد نمود.

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا آبَاءَکُمْ وَإِخْوَانَکُمْ أَوْلِیَاءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْکُفْرَ عَلَى الْإِیمَانِ وَمَنْ یَتَوَلَّهُمْ مِنْکُمْ فَأُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿توبه:۲۳﴾
اى کسانى که ایمان آورده‏ اید اگر پدرانتان و برادرانتان کفر را بر ایمان ترجیح دهند [آنان را] به دوستى مگیرید و هر کس از میان شما آنان را به دوستى گیرد آنان همان ستمکارانند (۲۳)


چند نمونه هم از انبوه روایات معتبر در این خصوص:

در روایت است که فضیل بن یسار به امام صادق (علیه السلام) عرض کرد که:
آیا حبّ و بغض از نشانه‌های ایمان است؟
آن حضرت فرمود:
«هَلِ الإیمَانُ إلَّا الحُبّ وَ البُغض»[الکافی، ج 2، ص 125]
آیا ایمان چیزی جز دوستی و دشمنی است؟

یا در جای دیگر امام صادق علیه السلام ملاک دینداری را دوستی و دشمنی در راه دین معرفی کرده‌اند و می‌فرمایند:
«کُلُّ مَن لم یُحّبُّ عَلَی الدّیِنِ وَ لَم یُبغِض عَلَی الدّینِ فَلَا دِینَ لَهُ»[الأمالی الطوسی، ص 312]
هر کسی که دوستی و دشمنی‌اش در راه دین نباشد، او را دینی نیست.

یا از امام باقر علیه السلام در این خصوص نقل شده است که حضرت فرمودند:
«إذَا أرَدتَ أن تَعلَمَ أنَّ فِیکَ خَیراً فَانظُر إلَی قَلبِکَ فَإن کانَ یُحِبُّ أهلَ طَاعَة اللهِ وَ یُبغِضُ أهلَ مَعصِیَتِهِ فَفِیکَ خَیرٌ وَ اللهُ یُحِبُّکَ وَ إِن کَانَ یُبغِضُ أهلَ طَاعَة اللهِ وَ یُحِبُّ أهلَ مَعصِیَتِهِ فَلَیسَ فِیکَ خَیرٌ وَ اللهُ یُبغِضُکَ وَ المَرءُ مَعَ مَن أحَبَّ»[الکافی، ج 2، ص 126]
اگر می خواهی بدانی که در راه خیر گام بر می داری، پس به قلبت بنگر! چنانچه دوستدار اولیای خداست و بغض گناهکاران در آن است، بدان که در تو خیر است و خدا هم تو را دوست دارد. اما اگر در قلب تو کینه ی اهل طاعت خدا و محبّت گناهکاران وجود داشته باشد، در آن صورت در تو هیچ خیری نیست و خدا تو را دشمن دارد و آدمی با کسی محشور می شود که او را دوست دارد.

این مفاهیم ظاهر فریب که امروز هم به شدّت از طریق ترویج مکاتبی نظیر بودیسم و هندوییسم و... با شعارهای ظاهر فریب همه را بپذیریم و احترام به همه و همه را دوست داشته باشیم
نهایتش به عشق‌ورزی به امثال ترامپ و نتانیاهو و همجنسبازان ختم می‌شود!!!! و فقط دست فاسد و ظالم را برای ظلم و فساد بی‌مزاحمت بازتر می‌کند، ضمن اینکه در نهایت منجر به عادی‌شدن و بی‌تفاوتی خود ما هم می‌شود نسبت به این ظلم‌ها و فسادها، چون نه تنها با عواملش درگیر نمی‌شویم، بلکه آن‌ها را با آغوش باز هم پذیراییم، به قول قرآن حقیقتا و تکویناً با این رویکرد جزو ایشان خواهیم شد!
بدیهی است که چنین خلاف عقل و شرعی آن هم برای این رده سنی حساس مجوز انتشار کسب نمی‌کند!!!!